Cherreads

ลิขิตหงส์คืนบัลลังก์ (归凰策)

kotchanipa
28
chs / week
The average realized release rate over the past 30 days is 28 chs / week.
--
NOT RATINGS
3.6k
Views
Synopsis
กลางหิมะโปรยปรายในลานตำหนักเย็น เจ้าหญิงเซียนหลัน สิ้นใจลงอย่างเงียบงัน เธอถูกใส่ความว่าลอบวางยารัชทายาท ถูกเฆี่ยนจนร่างพรุน และถูกสั่งขังอย่างไร้ความเมตตา— ทั้งหมดนี้ ภายใต้แผนร้ายของ กุ้ยเฟยซูเจิน แม่เลี้ยงที่ภายนอกดูแสนอ่อนโยน ขณะที่ “เสด็จพ่อ” ฮ่องเต้แห่งแคว้นหลี่ กลับไม่เคยรู้เลยว่า ลูกสาวคนเดียวที่เขารักหมดใจ ถูกบดขยี้จนตายด้วยน้ำมือคนที่เขาเชื่อใจที่สุด แต่ฟ้ากลับเมตตา เซียนหลัน ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งในร่างของตนเองเมื่ออายุแปดขวบ ในช่วงเวลาก่อนที่ทุกอย่างจะพังพินาศ ครานี้…เธอจะไม่ใช่เพียงหมากไร้ค่าในกระดานอำนาจ แต่จะเป็น “ผู้วางกลยุทธ์” ล้มผู้ที่เคยบดขยี้เธอทีละคน ด้วยความเยือกเย็นและสติอันเฉียบคม เซียนหลันวางแผนแฝงตัวในเงา ค่อย ๆ เก็บรวบรวมพยาน หลักฐาน และเครือข่ายในวัง และโชคชะตาก็ส่ง “พันธมิตร” ที่ไม่คาดคิดเข้ามา — เฟิงอวี้หาน รัชทายาทแคว้นหนานเยียน ผู้มีฉายาว่า “พยัคฆ์เหมันต์” เย็นชา ฉลาดเฉียบ และไร้หัวใจ—แต่กลับให้ความสนใจในดวงตาของนางตั้งแต่แรกพบ ทั้งสองร่วมมือกันในเงามืด เซียนหลันวางแผน เฟิงอวี้หานลงมือ ในขณะที่แคว้นหลี่อยู่ในเกมการเมือง ในวังหลังที่เต็มไปด้วยงูพิษและรอยยิ้มหลอกลวง และบนบัลลังก์ที่แม้แต่ความรักของพ่อยังถูกเบี่ยงเบนด้วยเล่ห์ลวง ⸻ เมื่อหงส์คืนถิ่น — จะไม่มีวันปล่อยให้ผู้ใดเหยียบย่ำอีกต่อไป ลิขิตสวรรค์อาจเขียนด้วยหมึก…แต่เซียนหลันจะเขียนใหม่ด้วยโลหิตของศัตรู
VIEW MORE

Chapter 1 - ความตายใต้ร่มบุปผา

ฤดูเหมันต์ของแคว้นหลี่ปีนี้หนาวเหน็บกว่าทุกปี หิมะขาวปุกปุยโปรยปรายปกคลุมทั่วลานตำหนักเย็น กลีบดอกเหมยสีเลือดที่ผลิบานเพียงไม่กี่ดอกพลันร่วงหล่นราวกับร่ำไห้

กลางลานว่างเปล่า บนลานศิลาเย็นเฉียบจนกระดูกแทบแตกซ่าน เด็กสาวในชุดผ้าแพรบางคุกเข่าอยู่ผู้เดียว ผ้าคลุมบ่าขาดวิ่น เศษหิมะเกาะตามปลายผมที่พันกันยุ่งเหยิง

“เซียนหลัน” เจ้าหญิงลำดับที่สี่แห่งแคว้นหลี่

ลูกของฮ่องเต้กับพระชายาที่สิ้นพระชนม์แต่เล็ก

วันนี้…นางไม่ใช่เจ้าหญิง

แต่เป็นเพียงเด็กสาวที่ถูกสั่งลงโทษในข้อหา “ลอบวางยาองค์ชายซูเหยียน” รัชทายาทองค์ปัจจุบัน

ข้อหาเหลวไหลที่ไม่มีใครแม้แต่จะไต่สวน

เพียงเพราะผู้กล่าวหาคือ “กุ้ยเฟยซูเจิน” พระสนมเอกผู้มีอำนาจล้นวังหลัง

แม่เลี้ยงที่อุปการะนางมาตั้งแต่เยาว์วัย—และเป็นมารแท้จริงในคราบนางฟ้า

เสียงฟาดของแส้หวายดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เซียนหลันกลับไม่ร้องสักคำ

แม้เลือดจะไหลซึมจากแผ่นหลังจนเปื้อนหิมะเป็นวงกว้าง

“หากเจ้าไม่ผิด เหตุใดจึงต้องหลบซ่อนเข็มพิษใต้หมอน?”

เสียงของกุ้ยเฟยเอ่ยอย่างสงบนิ่ง แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสะใจ

“หม่อมฉันไม่เคย… ไม่เคยแม้แต่จะสัมผัสมัน…”

เซียนหลันพยายามอธิบาย แต่เสียงก็แหบพร่า น้ำตาร่วงจากดวงตาแดงก่ำ

เงาร่างสูงโปร่งของกุ้ยเฟยย่อตัวลงกระซิบชิดใบหูเธอ ราวกับกลัวว่าหิมะจะได้ยิน

“เจ้าผิดที่เกิดมา—และผิดที่เสด็จพ่อเจ้ารักเจ้าเกินไป”

“ข้าจะทำให้เขาเกลียดเจ้าจนลืมว่าเจ้าเคยเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน”

นางหัวเราะแผ่วเบา คล้ายเสียงดอกไม้แห้งแตกร้าว

เสียงฝีเท้าทหารเวรที่หายไปจากลานในยามวิกาลคือคำยืนยัน—ไม่มีใครมาช่วย

คืนนี้ หงส์น้อยจะกลายเป็นศพเย็นชืดไร้ผู้เห็นใจ

ในวินาทีสุดท้าย ก่อนสติจะเลือนราง เซียนหลันหันไปมองทิศตะวันออก—ทิศของตำหนักหลวง

สายตาที่เปี่ยมความหวังว่าสักวัน เสด็จพ่อจะเชื่อในความบริสุทธิ์ของลูกหญิงคนนี้…

แต่ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีราชองค์รักษ์ ไม่มีแสงตะเกียงจากตำหนักใหญ่

มีเพียงความมืด กับเสียงของหิมะตกกระทบร่างอันเย็นชา

“เสด็จพ่อ…ข้ายังไม่ทันได้บอกท่านว่า ข้ารักท่านมากเพียงใด…”

ร่างของเจ้าหญิงเซียนหลันทรุดลงในหิมะขาว

ทิ้งไว้เพียงรอยเลือด สีแดงสดที่แต้มลงบนฉากฟ้าขาวของค่ำคืนเงียบงัน