Cherreads

Chapter 3 - รัชทายาทผู้เย็นชา

หากสายตาคืออาวุธ ดวงตาคู่นั้นของเขาคงเป็นมีดสลักเย็น—เฉียบคม เรียบนิ่ง และเยือกเย็นจนไร้หัวใจ

เฟิงอวี้หาน รัชทายาทแห่งแคว้นหนานเยียน

ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือในความโหดเหี้ยม เย็นชา และไม่เคยไว้ใจผู้ใด แม้แต่ขุนนางร่วมแคว้น

ในอดีต เซียนหลันเคยพบเขาเพียงครั้งเดียว

แต่เพียงชั่วแวบเดียว…เธอก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่ควรถูกลืม

และครานี้

ด้วยสติและความทรงจำจากอดีต

นางไม่คิดจะปล่อยให้เขาผ่านไปเฉย ๆ เหมือนเมื่อก่อนอีก

หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุด เซียนหลันเดินเลี่ยงจากห้องโถงทองคำ

แสร้งทำทีว่าไม่ชอบเสียงดังและฝูงชน

ทั้งที่ความจริง นางกำลังรอ “เขา”

ริมระเบียงที่ทอดยาวผ่านสวนไผ่ ชายหนุ่มในชุดดำลวดลายพยัคฆ์ยืนอยู่เงียบ ๆ

เส้นผมสีดำขลับถูกรวบไว้ลวก ๆ ตามแบบนักรบ ต่างจากบุรุษในวังที่แต่งตัวเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว

นัยน์ตาเรียบเฉยของเขาเหลือบมองนางเพียงครู่เดียว ก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“องค์หญิงเซียนหลัน?”

นางย่อกายคำนับตามมารยาท

“เพคะ รัชทายาทหนานเยียน ข้าไม่ชอบเสียงครึกครื้นนัก จึงขอออกมาสูดอากาศ”

เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันกลับไปมองไผ่ที่ไหวตามลม

ไม่มีคำกล่าวชม ไม่มีคำถาม

เพียงความเงียบที่แผ่ปกคลุมเหมือนผืนหิมะ

เซียนหลันไม่ได้พูดต่อ

เพราะนางรู้ว่าเขา…เป็นคนที่ไม่ชอบคำพูดฟุ่มเฟือย

เงียบจึงเป็นทางเดียวที่จะได้ “คำพูดจริง” จากชายผู้นี้

และก็ได้ผล

“เจ้าไม่เหมือนเด็กวังหลังทั่วไป”

“ไม่ซุกซน ไม่ประจบประแจง ไม่ตกใจเมื่อถูกจับจ้อง”

“…แต่กลับเหมือนหมากตัวหนึ่ง ที่กำลังคำนวณอยู่เงียบ ๆ”

เซียนหลันหัวเราะเบา ๆ ราวกับไม่ได้สะทกสะท้าน

“หากข้าเป็นหมาก…ท่านก็คงเป็นกระดาน”

“และเกมนี้ กำลังน่าสนใจขึ้นทุกที”

เฟิงอวี้หานหันขวับ ดวงตาเฉียบคมนั้นจ้องตรงเข้ามา

แต่นางไม่หลบสายตา

ไม่ใช่เพราะกล้า…แต่เพราะในใจนางเต็มไปด้วย ไฟ

“เจ้าต้องการอะไร?”

เขาถามตรง ไม่มีอ้อม

“ข้าต้องการเปลี่ยนอนาคต”

นางเอ่ยช้า ๆ

“ข้าต้องการเอาคืนแม่เลี้ยงที่ฆ่าข้าในอดีต”

“ข้าต้องการให้เสด็จพ่อ…ได้รู้ความจริงเสียทีว่าใครกันแน่ที่ควรไว้ใจ”

คำว่า “ฆ่าข้าในอดีต” นั้น เขาไม่เข้าใจ

แต่น้ำเสียงนาง…ไม่มีแม้แต่ความลังเล

เฟิงอวี้หานไม่ได้ตอบทันที

เพียงจ้องนางนิ่ง ราวกับกำลังวิเคราะห์

ก่อนเอ่ยเรียบ ๆ ว่า

“แล้วเจ้าคิดว่า ข้าจะช่วยเจ้าทำไม?”

เซียนหลันยิ้ม

ยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มของเด็กหญิง แต่เป็นของผู้ที่เคยเผชิญความตายมาแล้ว

“เพราะท่านเอง…ก็ไม่เชื่อในคนของตนเองเช่นกันมิใช่หรือ?”

“ท่านอยู่ในราชวงศ์ที่ถูกกัดกร่อนจากคนใกล้ตัว”

“หากท่านจะเลือกสักคนมาเป็น ‘หูและตา’ ในแคว้นหลี่…เหตุใดไม่ใช่ข้า?”

“ข้าอาจไม่ใช่นกกระจิบอ่อนแอ”

“แต่ข้าเป็นหงส์ที่ซ่อนปีกไว้เงียบ ๆ จนถึงเวลาที่ฟ้าร้อง”

สามวันต่อมา

จดหมายลับฉบับหนึ่งถูกส่งถึงนางอย่างลับ ๆ

ข้างในมีแผนผังเส้นทางลับของวังหลัง

และเอกสารเก่าที่เคยถูกทำลาย—“บันทึกบัญชีข้าวของตำหนักเย็นในปีที่เซียนหลันถูกลงโทษ”

“เริ่มจากความจริงที่ไม่มีใครสนใจ…”

ลายมือสั้นกระชับ ไม่มีชื่อ

แต่นางรู้ดีว่า มาจากเขา

รัชทายาทจากต่างแคว้นผู้ไร้หัวใจ

กับเจ้าหญิงผู้กลับมาจากความตาย

ร่วมมือกันเงียบ ๆ ในเงามืดของราชสำนักที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล

หากข้างหนึ่งคือพยัคฆ์ อีกข้างคือหงส์

ฟ้าอาจไม่เคยคิดว่า…หมากสองตัวนี้จะร่วมมือกัน

แต่หากขัดแย้งก็ย่อยยับ

หากจับมือ…โลกจะสั่นคลอน

“เฟิงอวี้หาน… ข้าจะไม่เชื่อใจท่านทั้งหมด”

“แต่เราจะเล่นเกมนี้…ไปด้วยกัน จนกว่าจะถึงปลายกระดาน”

More Chapters