แสงเช้าส่องผ่านม่านแพรบางในตำหนักฮวาหลาน เซียนหลันลุกขึ้นจากเตียงก่อนนกจะส่งเสียงเสียอีก
ในมือของนางมีแผนผังวังหลังที่เฟิงอวี้หานส่งมาให้เมื่อคืน แนบมาด้วยลายมือสั้นกระชับเพียงสองบรรทัด:
“หากเจ้ารู้ว่าศัตรูอยู่ที่ใด หมากต่อไปจึงค่อยวางได้มั่น”
เซียนหลันพับกระดาษอย่างเงียบเชียบ ดวงตาสีอำพันที่เคยอ่อนโยนกลับแข็งกระด้างราวหินหยก
นี่คือจุดเริ่มต้นของเกมที่นางจะเป็นฝ่ายเดินหมากก่อน
⸻
กุ้ยเฟยซูเจิน เป็นหญิงที่เก่งเรื่อง “ควบคุม” โดยเฉพาะคนรอบตัว
เสน่ห์ น้ำเสียง ความละมุนละไม ทุกอย่างล้วนถูกฝึกมาเพื่อสร้างความไว้วางใจ
หากเปรียบตำหนักในคือสนามรบ นางคือแม่ทัพที่ใช้รอยยิ้มแทนดาบ
และเป้าหมายแรกของเซียนหลัน…ไม่ใช่กุ้ยเฟยโดยตรง
แต่คือ “ม่านเงา” เบื้องหลัง
⸻
นางกำนัลชื่อ “เซียวซิน” เป็นนางกำนัลเงียบ ๆ ผู้คอยรับใช้กุ้ยเฟยซูเจินโดยตรง
แต่ในอดีต…นางคือคนที่วางยานอนหลับใส่ขนมน้ำผึ้งของเซียนหลัน
เพื่อให้เธอหลับลึกในคืนที่กุ้ยเฟยแอบสลับตำแหน่งเข็มพิษ
เซียนหลันยังจำได้ดี—รอยยิ้มบาง ๆ ของเซียวซินยามที่ยื่นถ้วยน้ำให้
และกลิ่นหอมอ่อนของน้ำชานั้น…คือจุดเริ่มต้นของความพินาศ
⸻
เช้าวันนั้น นางตั้งใจเดินผ่านทางที่จะตัดไปยังตำหนักกุ้ยเฟย ทั้งที่ปกติไม่เคยเฉียดใกล้
“พระชายา! พระชายา! องค์หญิงสี่เดินออกนอกตำหนัก!”
เสียงขันทีนางกำนัลแตกตื่นทันที ร่างบางของเซียนหลันหยุดอยู่หน้าสวนดอกเหมย หันมาพูดเรียบ ๆ
“ตำหนักฮวาหลานไม่ได้ห้ามข้าออกมาเดินรับลม หากแม้นใครหวั่นไหวเกินเหตุ ควรกลับไปฝึกใหม่เถิด”
เสียงเงียบสนิทไปทันที
เฟิงอวี้หานเคยพูดไว้—หากเจ้าจะเดินหมาก อย่าทำเหมือน “หมาก” แต่จงทำเหมือน “ผู้เล่น”
⸻
นางเดินผ่านเรือนรับรองตรงทางแยก ราวกับไม่ตั้งใจ
แต่หางตากลับมองเห็นเซียวซินกำลังยื่นขวดโอสถให้สาวใช้ผู้น้อยในชุดขาว
ทันทีที่สบตากัน เซียวซินยิ้มและโค้งให้
เซียนหลันก็ยิ้มตอบ…แต่นางจำได้ชัด—ขวดนั้นเป็นยากดความอยากอาหารที่ใช้วางยาลับในอดีต
⸻
“เจ้าอยากเล่นเกมเงียบ ๆ งั้นหรือ…”
“งั้นข้าจะส่งของขวัญคืนให้บ้าง”
เย็นวันนั้น เซียนหลันสั่งให้บ่าวของตนไปซื้อ “ซาลาเปาไส้เห็ดหลินจือดำ” จากร้านในตลาด
แล้วเขียนโน้ตแปะไว้ว่า
“ข้าชิมแล้วชอบ จึงฝากถึงท่านพี่เซียวซิน ให้ได้ลิ้มรสของแปลกเช่นกัน”
ในเห็ดหลินจือนั้น นางไม่ได้ใส่พิษ
แต่ใส่ “เมล็ดเซียนซาน” สมุนไพรที่ไม่มีอันตรายใด ๆ ยกเว้นแต่ว่า—เมื่อผสมกับยากดความอยากอาหารจะทำให้ “ลิ้นชา” และ “เสียงแหบ”
และเช้าวันถัดมา…เสียงของเซียวซินก็แหบพร่าอย่างน่าประหลาด
นางยังคงยิ้ม แต่ไม่สามารถเปล่งเสียงปกติได้
⸻
“เสียงเจ้าทำไมแปลกไป?”
กุ้ยเฟยเอ่ยถามด้วยความสงสัยระหว่างการถวายของ
“ฝ่าบาท…หม่อมฉัน…อาจ…เป็นไข้เพคะ…”
เซียวซินตอบเสียงแหบ ดวงตาสั่นระริก
กุ้ยเฟยหรี่ตาเล็กน้อย แต่ยังไม่พูดอะไร
เพราะเบื้องหลังสิ่งเล็ก ๆ นี้…มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว
⸻
เซียนหลันไม่ได้ตั้งใจทำร้าย
นางเพียงต้องการ “เตือน” คนที่เคยหักหลังว่า ตนไม่ได้ลืม
และในเกมนี้—ไม่มีใครปลอดภัยจากสายตาของหงส์
⸻
คืนนั้น ขณะทุกคนหลับใหล
เสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นที่บานประตูตำหนักฮวาหลาน
บ่าวเปิดประตูพบเพียงกล่องไม้ใบหนึ่ง วางอยู่หน้าตำหนัก
ข้างในคือเอกสารหนึ่งฉบับ และจดหมายสั้น:
“บัญชีจ่ายของตำหนักเย็น ปีที่ห้ารัชศกเฟิงหมิง: รายการเข็มพิษชั้นหายากหนึ่งชุด”
“ลงชื่อโดยขันทีหลวง ‘ซินหง’ แต่รายการถูกลบทิ้งหลังถูกเบิกใช้สองวันก่อนคดีองค์หญิงสี่”
เซียนหลันยิ้มบาง ๆ
ของขวัญจาก “เขา” มาถึงอีกแล้ว
⸻
“เฟิงอวี้หาน…เจ้ากำลังเปิดทางให้ข้าดึงคนของกุ้ยเฟยออกมาทีละคนใช่หรือไม่?”
“เช่นนั้น…เรามาดูกัน ว่าระหว่างข้ากับนาง ใครจะเหลือหมากไว้บนกระดานนานกว่ากัน”