Cherreads

Chapter 4 - ม่านเงาในวังหลัง

แสงเช้าส่องผ่านม่านแพรบางในตำหนักฮวาหลาน เซียนหลันลุกขึ้นจากเตียงก่อนนกจะส่งเสียงเสียอีก

ในมือของนางมีแผนผังวังหลังที่เฟิงอวี้หานส่งมาให้เมื่อคืน แนบมาด้วยลายมือสั้นกระชับเพียงสองบรรทัด:

“หากเจ้ารู้ว่าศัตรูอยู่ที่ใด หมากต่อไปจึงค่อยวางได้มั่น”

เซียนหลันพับกระดาษอย่างเงียบเชียบ ดวงตาสีอำพันที่เคยอ่อนโยนกลับแข็งกระด้างราวหินหยก

นี่คือจุดเริ่มต้นของเกมที่นางจะเป็นฝ่ายเดินหมากก่อน

กุ้ยเฟยซูเจิน เป็นหญิงที่เก่งเรื่อง “ควบคุม” โดยเฉพาะคนรอบตัว

เสน่ห์ น้ำเสียง ความละมุนละไม ทุกอย่างล้วนถูกฝึกมาเพื่อสร้างความไว้วางใจ

หากเปรียบตำหนักในคือสนามรบ นางคือแม่ทัพที่ใช้รอยยิ้มแทนดาบ

และเป้าหมายแรกของเซียนหลัน…ไม่ใช่กุ้ยเฟยโดยตรง

แต่คือ “ม่านเงา” เบื้องหลัง

นางกำนัลชื่อ “เซียวซิน” เป็นนางกำนัลเงียบ ๆ ผู้คอยรับใช้กุ้ยเฟยซูเจินโดยตรง

แต่ในอดีต…นางคือคนที่วางยานอนหลับใส่ขนมน้ำผึ้งของเซียนหลัน

เพื่อให้เธอหลับลึกในคืนที่กุ้ยเฟยแอบสลับตำแหน่งเข็มพิษ

เซียนหลันยังจำได้ดี—รอยยิ้มบาง ๆ ของเซียวซินยามที่ยื่นถ้วยน้ำให้

และกลิ่นหอมอ่อนของน้ำชานั้น…คือจุดเริ่มต้นของความพินาศ

เช้าวันนั้น นางตั้งใจเดินผ่านทางที่จะตัดไปยังตำหนักกุ้ยเฟย ทั้งที่ปกติไม่เคยเฉียดใกล้

“พระชายา! พระชายา! องค์หญิงสี่เดินออกนอกตำหนัก!”

เสียงขันทีนางกำนัลแตกตื่นทันที ร่างบางของเซียนหลันหยุดอยู่หน้าสวนดอกเหมย หันมาพูดเรียบ ๆ

“ตำหนักฮวาหลานไม่ได้ห้ามข้าออกมาเดินรับลม หากแม้นใครหวั่นไหวเกินเหตุ ควรกลับไปฝึกใหม่เถิด”

เสียงเงียบสนิทไปทันที

เฟิงอวี้หานเคยพูดไว้—หากเจ้าจะเดินหมาก อย่าทำเหมือน “หมาก” แต่จงทำเหมือน “ผู้เล่น”

นางเดินผ่านเรือนรับรองตรงทางแยก ราวกับไม่ตั้งใจ

แต่หางตากลับมองเห็นเซียวซินกำลังยื่นขวดโอสถให้สาวใช้ผู้น้อยในชุดขาว

ทันทีที่สบตากัน เซียวซินยิ้มและโค้งให้

เซียนหลันก็ยิ้มตอบ…แต่นางจำได้ชัด—ขวดนั้นเป็นยากดความอยากอาหารที่ใช้วางยาลับในอดีต

“เจ้าอยากเล่นเกมเงียบ ๆ งั้นหรือ…”

“งั้นข้าจะส่งของขวัญคืนให้บ้าง”

เย็นวันนั้น เซียนหลันสั่งให้บ่าวของตนไปซื้อ “ซาลาเปาไส้เห็ดหลินจือดำ” จากร้านในตลาด

แล้วเขียนโน้ตแปะไว้ว่า

“ข้าชิมแล้วชอบ จึงฝากถึงท่านพี่เซียวซิน ให้ได้ลิ้มรสของแปลกเช่นกัน”

ในเห็ดหลินจือนั้น นางไม่ได้ใส่พิษ

แต่ใส่ “เมล็ดเซียนซาน” สมุนไพรที่ไม่มีอันตรายใด ๆ ยกเว้นแต่ว่า—เมื่อผสมกับยากดความอยากอาหารจะทำให้ “ลิ้นชา” และ “เสียงแหบ”

และเช้าวันถัดมา…เสียงของเซียวซินก็แหบพร่าอย่างน่าประหลาด

นางยังคงยิ้ม แต่ไม่สามารถเปล่งเสียงปกติได้

“เสียงเจ้าทำไมแปลกไป?”

กุ้ยเฟยเอ่ยถามด้วยความสงสัยระหว่างการถวายของ

“ฝ่าบาท…หม่อมฉัน…อาจ…เป็นไข้เพคะ…”

เซียวซินตอบเสียงแหบ ดวงตาสั่นระริก

กุ้ยเฟยหรี่ตาเล็กน้อย แต่ยังไม่พูดอะไร

เพราะเบื้องหลังสิ่งเล็ก ๆ นี้…มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว

เซียนหลันไม่ได้ตั้งใจทำร้าย

นางเพียงต้องการ “เตือน” คนที่เคยหักหลังว่า ตนไม่ได้ลืม

และในเกมนี้—ไม่มีใครปลอดภัยจากสายตาของหงส์

คืนนั้น ขณะทุกคนหลับใหล

เสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นที่บานประตูตำหนักฮวาหลาน

บ่าวเปิดประตูพบเพียงกล่องไม้ใบหนึ่ง วางอยู่หน้าตำหนัก

ข้างในคือเอกสารหนึ่งฉบับ และจดหมายสั้น:

“บัญชีจ่ายของตำหนักเย็น ปีที่ห้ารัชศกเฟิงหมิง: รายการเข็มพิษชั้นหายากหนึ่งชุด”

“ลงชื่อโดยขันทีหลวง ‘ซินหง’ แต่รายการถูกลบทิ้งหลังถูกเบิกใช้สองวันก่อนคดีองค์หญิงสี่”

เซียนหลันยิ้มบาง ๆ

ของขวัญจาก “เขา” มาถึงอีกแล้ว

“เฟิงอวี้หาน…เจ้ากำลังเปิดทางให้ข้าดึงคนของกุ้ยเฟยออกมาทีละคนใช่หรือไม่?”

“เช่นนั้น…เรามาดูกัน ว่าระหว่างข้ากับนาง ใครจะเหลือหมากไว้บนกระดานนานกว่ากัน”

More Chapters