Cherreads

Chapter 2 - หงส์คืนถิ่น

หงส์คืนถิ่นกลิ่นดอกเหมยอ่อน ๆ ลอยมากับสายลมเย็นยะเยือก

เสียงกระดิ่งลมกระทบกันเบา ๆ ดั่งบทเพลงแห่งโชคชะตา

เซียนหลันสะดุ้งตื่น ร่างทั้งร่างชุ่มเหงื่อ มือสั่นเทา

สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือ…พื้นฟูกอุ่นนุ่ม กลิ่นหอมอ่อนของผ้าฝ้ายใหม่

“ข้า…ยังไม่ตาย?”

เสียงตนเองแผ่วเบาราวกับสายลม

นางเบิกตากว้าง ลุกขึ้นนั่งมองสำรวจรอบกาย

ห้องไม้สลักหลังเล็ก บานหน้าต่างเปิดรับแสงเช้าอ่อน ๆ และเสียงนกร้องจิ๊บจ๊าบ

บนโต๊ะยังมีขนมเปี๊ยะถั่วแดงที่คุ้นเคย และถ้วยหยกใบเล็กซึ่งจารึกชื่อของแม่—“อี้เฟย”

นี่มัน…ตำหนักฮวาหลาน

ตำหนักรองสำหรับองค์หญิงที่ยังไม่ได้รับพระราชทานฐานันดร

นางยังจำได้ชัด—ที่นี่คือสถานที่ที่นางอาศัยอยู่ในวัยเยาว์ ก่อนจะถูกส่งไปตำหนักเย็นตามคำสั่งของกุ้ยเฟย

หากเป็นเช่นนั้น…แสดงว่า—

“ข้ากลับมาแล้ว…ย้อนเวลากลับมาเมื่อ 10 ปีก่อน!”

เซียนหลันกัดริมฝีปาก นัยน์ตาสั่นไหวทั้งตื่นกลัวและดีใจปะปนกัน

ช่วงเวลาแห่งความเศร้า ความเจ็บปวด ความทรยศ…

ยังไม่เกิดขึ้น

มารดาของนางตายไปแล้วจริง

แต่ “เสด็จพ่อ” ยังคงทอดพระเนตรด้วยแววตาอ่อนโยน

“กุ้ยเฟย” ยังไม่ทันเผยเขี้ยวเล็บ

และเซียนหลัน…ยังมีโอกาสเปลี่ยนทุกอย่าง

“ครั้งนี้ ข้าจะไม่ยอมให้นางล่อลวงพวกคนในวังหลวงอีกต่อไป”

“จะไม่มีวันให้ใครใช้ข้าเป็นหมากอีก”

ตลอดหลายวันหลังจากรู้ว่าตนกลับมาเกิดใหม่ เซียนหลันเฝ้าสังเกตสิ่งรอบกายอย่างเงียบงัน

นางจดจำทุกเหตุการณ์ในอดีตได้อย่างแม่นยำ

ใครเป็นพวกกุ้ยเฟย ใครเป็นคนทรยศ

แม้แต่นางกำนัลเงียบ ๆ ที่วันหนึ่งจะกลายเป็นสายลับในครัวหลวง นางก็จดจำได้ขึ้นใจ

“หากหมากทุกตัวเป็นเหมือนเดิม…ข้าก็เพียงแต่ต้องวางกระดานให้ต่างไป”

นางเริ่มต้นจากเรื่องเล็ก

พูดจาอ่อนโยนกับขันทีหัวหน้าเพื่อให้เขาลดการรายงานไปถึงกุ้ยเฟย

แสร้งทำเป็นอ่อนแอบ้าง หัวอ่อนบ้าง เพื่อไม่ให้ใครสงสัยในความเปลี่ยนแปลง

และระหว่างที่นางค่อย ๆ ปรับแต่งทุกอย่างให้คลี่คลาย—

วันหนึ่ง โอกาสสำคัญก็มาถึง

งานเลี้ยงใหญ่ประจำปีของวังหลวงใกล้เข้ามา

แคว้นหนานเยียนส่งราชทูตเข้าร่วมพร้อมทูตพิเศษคือ “รัชทายาทเฟิงอวี้หาน”

ชายผู้หนึ่งที่ในอดีต นางได้พบเพียงครั้งเดียว แต่กลับจำไม่ลืม

วันนั้นในอดีต เขาเพียงมองนางผ่าน ๆ แล้วจากไป

แต่ครั้งนี้ นางมีแผน…

ในงานเลี้ยงใหญ่ใต้โคมหยกและผ้าแพรหลากสี

เจ้าหญิงน้อยผู้อ่อนหวาน นั่งอยู่อันดับท้าย ๆ ไร้ผู้ใส่ใจ

แต่ดวงตานางกลับจ้องชายหนุ่มในชุดดำผู้หนึ่ง ที่ยืนอยู่ข้างฮ่องเต้แห่งหนานเยียน

“เฟิงอวี้หาน…”

ชื่อที่มีเสียงสะท้อนในหัว

ชายผู้ที่ในอนาคตจะกลายเป็นมหาราชาผู้ยิ่งใหญ่

ผู้ที่ถูกตราหน้าว่าเย็นชา ไร้หัวใจ ไม่เคยไว้ใจใครแม้แต่น้องชายตนเอง

แต่เพียงหนึ่งปีหลังสงครามชายแดน—เขากลับหายตัวไปอย่างลึกลับ

นางรู้…ชายผู้นี้คือหนึ่งในผู้เดียวที่ไม่ถูกซื้อ

เขาไม่ใช่พันธมิตรที่ไว้ใจง่าย แต่หากควบคุมได้—คือพลังที่ประเมินค่าไม่ได้

และเขาก็เพิ่งหันมาสบตานางพอดี

“องค์หญิงเซียนหลันหรือ?”

เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ยามที่พบกันหลังงานเลี้ยง นางเดินเลี่ยงออกมาจากฝูงชน

“เพคะ ข้าไม่ชอบเสียงครึกครื้นนัก”

นางตอบอย่างอ่อนหวาน แสร้งเป็นเพียงเด็กสาววังในผู้ขี้อาย

แต่เฟิงอวี้หานกลับจ้องนางนิ่ง

ราวกับมองทะลุม่านผ้าไหมสวยหรูเข้าไปถึงหัวใจที่ซ่อนความลับ

“เจ้าดูไม่เหมือนเด็กที่ถูกเลี้ยงในวังหรู”

“แต่กลับคล้ายหมากที่กำลังคิดอ่านจะกัดใครสักคน”

นางยิ้มบาง

รอยยิ้มที่เคยถูกฝึกฝนด้วยเลือดและน้ำตา

“ถ้าข้าเป็นหมาก…ท่านก็คงเป็นกระดาน”

“แล้วเรามาลองเล่นกันไหม ท่านรัชทายาท”

More Chapters