Cherreads

Chapter 8 - พยัคฆ์ในร่มเงาหงส์

หอกลางวังหลวงที่ใช้ฝึกมารยาทและพิธีการเงียบงันผิดปกติ

วันนี้ไม่ใช่วันฝึกปกติ แต่เป็นวันพิเศษ—องค์ชายซูเหยียน จะมาทอดพระเนตรการฝึกเย็บผ้าของสตรีในวังด้วยตนเอง

“เหตุใดองค์ชายจึงมาด้วยตนเอง? ท่านเคยไม่เคยแยแสกิจกรรมสตรีมาก่อนเลย”

เสียงนางกำนัลกระซิบกันเบา ๆ

“ได้ยินว่า…เพราะมีบางคน ‘น่าสนใจ’ พอให้เสด็จพี่สนพระทัยแล้วล่ะสิ”

“เจ้าพูดถึงองค์หญิงสี่ใช่หรือไม่?”

“ชู่ อย่าให้ใครได้ยิน!”

ซูเหยียน เป็นบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง ผิวขาวจัด นัยน์ตาคมคล้ายมารดา—กุ้ยเฟยซูเจิน

ใบหน้าเรียบเฉยดั่งน้ำแข็ง แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งเงียบ ๆ

เขาเดินเข้ามาในหอ ฝีเท้าสม่ำเสมอ ทุกการเคลื่อนไหวมีจังหวะอย่างคนที่ถูกฝึกให้ “สมบูรณ์แบบ”

เมื่อสายตาเขาเหลือบมาเห็นเซียนหลันที่กำลังเย็บผ้าอยู่มุมหนึ่ง เขากลับหยุดเดินชั่วขณะ

ก่อนจะหันมายิ้มเล็กน้อย

“น้องหญิงสี่ มิได้พบกันนานนัก”

เสียงทุ้มนิ่งนั้นแฝงความเย็นยะเยือกของผู้ที่ไม่เคยเปิดใจให้ใคร

เซียนหลันลุกขึ้นย่อกาย

“ถวายพระพรเสด็จพี่”

“ผ้าผืนนี้…ฝีมือเจ้า?”

เขาถามขณะหยิบผ้าสีเทาที่นางกำลังเย็บ

“เพคะ ข้าคิดถึงม่านในตำหนักของมารดาข้า เลยลองเลียนแบบลวดลายเดิม”

ซูเหยียนหยุดเล็กน้อย—ชื่อของพระชายาผู้ล่วงลับไม่เคยถูกกล่าวถึงต่อหน้ากุ้ยเฟยมานาน

แต่เซียนหลัน…ไม่เคยลืม

ระหว่างนั้น

หญิงสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถาดน้ำชา

ชุดสีชมพูอ่อนแซมม่วงอ่อนอย่างพอดี กิริยาเรียบร้อย ดวงตาพราวระยับอย่างรู้บท

“องค์ชาย ซูเมิ่งอวี่ขอถวายชาเพคะ”

“คุณหนูซู?” ซูเหยียนรับถ้วยด้วยมารยาท

นางหัวเราะเบา ๆ ยามสบตาเขา

“หม่อมฉันเห็นพระองค์เสด็จมายังที่นี่ จึงอยากแสดงความเคารพ”

“แต่คงไม่บังเอิญเกินไปนัก หากหม่อมฉันมีผ้าฝีมือตนเองอีกผืน ให้พระองค์พิจารณาเทียบกัน…”

เสียงเงียบลงชั่วครู่

ทุกคนในหอฝึกต่างรู้ว่า นางตั้งใจเปรียบเทียบ “ผ้าของเซียนหลัน” กับ “ผ้าของตน” โดยตรง

ซูเหยียนมองผ้าทั้งสองอย่างครุ่นคิด

ก่อนจะกล่าวเรียบ ๆ

“ของเจ้าทั้งสอง…คนละเจตนา”

“หนึ่งสวยเพราะหวังให้ถูกมอง อีกหนึ่งเรียบเพราะตั้งใจให้ถูกจำ”

สายตาเขาหยุดที่ผ้าของเซียนหลันนานกว่าหนึ่งจังหวะ

และแม้จะไม่เอ่ยชมออกมาตรง ๆ — แต่คำของเขาก็สร้างแรงกระเพื่อมทั่วหอ

หลังฝึกสิ้นสุด

เซียนหลันเดินออกจากหออย่างสงบ แต่ฝีเท้าของใครบางคนตามมาติด ๆ

“เจ้ายังเย็บผ้าเหมือนตอนเด็ก”

เสียงของซูเหยียนดังขึ้นด้านหลัง

“ขอบคุณที่ยังจำได้”

เซียนหลันตอบโดยไม่หัน

“ในอดีต…ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยให้ข้าผืนหนึ่ง—เป็นผ้าสีเงินที่มีลายดอกเหมยสีเทา”

“แต่ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนไป”

“จากผ้าที่เรียบ…เป็นผ้าที่มีหนาม”

เซียนหลันหยุด

หันกลับมามองเขาตรง ๆ

“ก็เพราะข้าเคยถูกฉีกผ้าทิ้งต่อหน้า…”

“ข้าจึงเย็บใหม่ โดยให้เงาแหลมคมอยู่ในทุกฝีเข็ม”

ซูเหยียนจ้องนางครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“ข้าชอบแบบนี้มากกว่า”

ด้านหนึ่งของสวน

ซูเมิ่งอวี่ยืนมองเงาของทั้งสองคนจากระยะไกล

มือที่กำพัดแน่นนั้นสะท้อนแสงจันทร์จาง ๆ

นางไม่โง่

นางเห็นชัดว่าซูเหยียน…อาจเริ่ม “หลง” เซียนหลัน

หากเช่นนั้น…

“ข้าจะทำให้พี่น้องรักกันจนเกินเลย…”

“เพื่อให้นาง…กลายเป็นคนที่ไม่มีหน้าหลงเหลือในวังนี้อีก”

More Chapters