ค่ำคืนจันทร์เพ็ญเหนือศาลาสุวรรณเก๋ง เป็นคืนพิเศษของวังหลวง
ในทุกปี งานประลองกวีสตรีจะถูกจัดขึ้นเพื่อแสดงสติปัญญา วาทะ และจิตใจของสตรีผู้มีฐานะสูงในแคว้น
ปีนี้ต่างออกไป
เพราะมีแขกจากต่างแคว้นถึงสองแคว้น
และมี “หญิงสามคน” ที่แม้จะยิ้มงามเพียงใด…ก็ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่า พวกนางคือ คู่แข่งตัวจริง
⸻
เสียงขลุ่ยหยกเริ่มบรรเลง
แสงโคมสะท้อนพื้นศิลาเงาวาวดังน้ำในคืนไร้ลม
สตรีทั้งสามนั่งเรียงกันบนลานศิลาตรงหน้าฮ่องเต้
เบื้องขวา ซูเมิ่งอวี่ ในชุดแดงเข้ม
เบื้องซ้าย เจียงซินหลัว ในชุดม่วงลาเวนเดอร์
ตรงกลาง…คือ เซียนหลัน ในชุดขาวลายหงส์กลืนเมฆ
เฟิงอวี้หานยืนอยู่มุมเงาใต้ต้นท้อ ใกล้พอจะได้ยินทุกคำ…แต่ไกลพอจะไม่แสดงสีหน้า
⸻
ขันทีหลวงประกาศเสียงใส
“โจทย์ประลองปีนี้: ‘สิ่งใดงาม แต่ไร้เสียง, สิ่งใดเย็น แต่ไม่ใช่น้ำ, สิ่งใดบาดใจ แต่มิใช่ดาบ’”
เสียงฮือเบา ๆ ดังในหมู่ผู้ชม
สามโจทย์ในหนึ่งเดียว
ใครตอบดี—ได้ชื่อว่าเป็น “หญิงผู้มีปัญญาเปรียบดั่งหยก”
แต่ถ้าตอบผิดหรือน่าเบื่อ—ก็อาจกลายเป็นขี้ปากคนทั้งวัง
⸻
ซูเมิ่งอวี่ ลุกขึ้นก่อน
น้ำเสียงมั่นใจดังเพลงพิณ
“สิ่งงามไร้เสียง—คือยิ้มของหญิงรัก
สิ่งเย็นมิใช่น้ำ—คือความเดียวดาย
สิ่งบาดใจ—คือรักที่ข้าไม่อาจเอื้อม”
คำตอบเรียงร้อยอย่างโรแมนติก กินใจ จนหลายคนพยักหน้า
⸻
เจียงซินหลัว ลุกตามอย่างสงบนิ่ง
นางยกพัดไม้จันทน์ขึ้นแนบอก ก่อนกล่าวเสียงแผ่วแต่ชัด
“สิ่งงามไร้เสียง—คือเงาของผู้จาก
สิ่งเย็นมิใช่น้ำ—คือจันทร์ในคืนเพ็ญ
สิ่งบาดใจ—คือสายตาที่มองข้า…แต่ไม่เคยเห็นข้าเลย”
หลายคนถอนหายใจเบา ๆ ในอารมณ์สะเทือน
แม้แต่เฟิงอวี้หานยังเหลือบมองนางชั่วครู่—แต่สีหน้ายังคงเรียบ
⸻
ถึงคราวของเซียนหลัน
นางลุกขึ้นช้า ๆ โค้งเล็กน้อย
สายตาไม่กวาดไปรอบวง ไม่แสดงความมั่นใจ…แต่นิ่งดั่งหงส์ในสายลม
“สิ่งงามไร้เสียง—คือ ศักดิ์ศรีของหญิงที่ไม่ต้องเอ่ยคำใดก็เป็นที่นับถือ**
สิ่งเย็นมิใช่น้ำ—คือ ใจที่เคยถูกทรยศ จึงไม่หลงร้อนอีก
สิ่งบาดใจ—คือ คำหวานที่เคลือบยาพิษ ที่ผู้ฟังมิอาจรู้ตัว จนสายเกินไป”
⸻
ทั้งศาลาเงียบลงทันที
คำตอบของเซียนหลันไม่อ่อนไหว ไม่เศร้าสร้อย
แต่วางหมากตรงหน้าทุกคน—โดยเฉพาะคนที่ชอบ “พูดหวาน” และ “ยิ้มงาม” เช่นซูเมิ่งอวี่
“ดี…เฉียบคมนัก”
ฮ่องเต้หลี่ซือเฉินพยักหน้าเบา ๆ
“คำตอบนี้ แม้มิหวานนัก แต่กลับสะท้อนกลไกแห่งใจหญิงได้ลึกยิ่งกว่าหยกใด”
เสียงปรบมือเริ่มดังตามมาเบา ๆ
แต่ซูเมิ่งอวี่กลับยิ้มไม่ออก
เจียงซินหลัวหลุบตาลง ไม่กล่าวอะไร
⸻
ภายหลังพิธี
ในขณะผู้คนกำลังกล่าวถึงการประลอง
เฟิงอวี้หาน เดินเคียงเซียนหลันออกจากศาลา
“เจ้าตอบอย่างกับรู้ว่าใครจะพูดอะไร”
เขาเอ่ยเรียบ ๆ
“ข้าไม่ได้รู้ล่วงหน้า…”
เซียนหลันตอบ
“แต่ข้ารู้ว่า บางคนไม่เคยพูดสิ่งที่ใจคิด
และบางคน…พูดสิ่งที่ใจไม่เคยรู้จักเลย”
⸻
คืนนั้น
ในห้องพักของซูเมิ่งอวี่
ผ้าคลุมไหล่ไหมสีแดงถูกขว้างลงกับพื้น
“นังหงส์นี่…มันไม่ใช่แค่หงส์…”
“แต่มันคือมังกรในคราบสตรี…”