Cherreads

Chapter 17 - ไฟลวงใต้ศาลาหยก

วังหลวงในยามค่ำคืนมักเงียบงันและเย็นชืด

แต่คืนนี้ แสงเปลวเพลิงสว่างวาบเหนือยอดตำหนักหลวงทางทิศตะวันออก

ควันดำพวยพุ่งขึ้นราวอสูรร้ายตื่นจากหลับใหล

เสียงกลองเตือนภัยดังขึ้นสามระลอก

เหล่าขันที นางใน และทหารต่างกรูกันเข้าสู่เขตตำหนัก ฉืออวี้กง—ตำหนักเก็บตำราโบราณของราชวงศ์

“เกิดเพลิงไหม้!”

เสียงตะโกนดังข้ามกำแพง

ผู้ดูแลหอคัมภีร์หน้าซีดเผือด ยืนชี้นิ้วไม่หยุด

“มีรอยเท้าเข้ามาเมื่อคืน มีผ้าไหมเปื้อนน้ำมันซุกไว้ใต้ศาลา และหลักฐานชี้ไปที่—องค์หญิงสี่!”

ภายในตำหนักฮวาหลาน

เซียนหลันได้รับข่าวจากบ่าวคนสนิท

นางเพียงวางถ้วยชาโดยไม่แสดงอารมณ์

ดวงตาสีเข้มมองออกนอกหน้าต่างนิ่ง ก่อนพูดเบา ๆ

“เริ่มแล้วสินะ…”

“เกมใส่ร้ายแบบโจ่งแจ้งเพื่อเร่งให้ข้าลนลาน”

ตอนเช้าท่ามกลางท้องพระโรง

ขุนนางฝ่ายพิทักษ์ระเบียบยื่นหลักฐานต่อหน้าฮ่องเต้

“กระหม่อมพบผ้าไหมปักอักษร ‘หลัน’ ซุกอยู่ใต้ศาลา พร้อมรอยเท้าที่ตรงกับรองเท้าตำหนักฮวาหลาน”

“โปรดทรงพิจารณา”

เสียงฮือฮาเริ่มดัง

กุ้ยเฟยซูเจิน แสร้งถอนใจ

“ช่างน่าเสียดายนัก…ข้านึกว่าเซียนหลันจะดีขึ้นแล้ว”

“แต่ไฟไหม้คลังตำรา หากไม่ลงโทษหลวง อาจมีผู้ถือเป็นเยี่ยงอย่าง”

ก่อนที่ฮ่องเต้จะตรัส

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากท่ามกลางขุนนาง

“ใต้เท้าซุน…”

เสียงเรียบของเฟิงอวี้หานดังขึ้น

“ท่านกล่าวว่าเจอรอยเท้าใกล้ศาลา และมีผ้าเปื้อนน้ำมัน?”

“แต่ตำหนักฮวาหลานมิได้ใช้ตะเกียงน้ำมันมาเกือบครึ่งปีแล้ว”

เสียงฮือซาลงทันที

เฟิงอวี้หานเดินออกมาข้างหน้า

“และ ‘ผ้าไหมปักอักษรหลัน’ แบบนี้ ใช้เฉพาะในช่วงเทศกาลมงคล ขณะที่สัปดาห์นี้…ไม่มีการตัดชุดใหม่แม้แต่ชิ้นเดียวจากตำหนักนั้น”

“ข้าขอเสนอให้สอบ ‘ผู้ที่นำผ้าเข้าเขตศาลาหยก’ ก่อนจะตั้งข้อกล่าวหา”

ฮ่องเต้หลี่ซือเฉินมองพระโอรสของตน

สายตานั้นมีบางอย่างผันแปรนิดหนึ่ง

“เจ้า…แน่ใจหรือว่าไม่มีอคติในเรื่องนี้?”

“กระหม่อมไม่มีเหตุผลต้องลำเอียงเพื่อใคร”

เฟิงอวี้หานโค้งศีรษะ

“มีแต่เหตุผลให้ ‘ไม่อาจทนเห็นความอยุติธรรมกระทำอย่างง่ายดายในนามกฎหมาย’”

ช่วงบ่าย

เซียนหลันถูกเชิญให้มาร่วมตรวจดู “หลักฐาน” ที่มีการยื่นใหม่

ซึ่งเป็นจดหมายลับอีกฉบับ—พบในกล่องใส่ตำราโบราณ มีลายเซ็นคล้ายของนาง

นางอ่านข้อความอย่างเงียบ ๆ ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“ข้าจะไม่ปฏิเสธ หรือแก้ตัว”

“แต่ข้าขอให้มีการเปรียบลายมือโดยใช้ผู้ตรวจจากราชสำนัก ไม่ใช่บ่าววังหลัง”

“หากใครมั่นใจในหลักฐานตนจริง…ย่อมไม่ปฏิเสธการตรวจสอบที่โปร่งใส”

เสียงรอบห้องเงียบ

เจียงซินหลัวซึ่งอยู่ข้าง ๆ มองเซียนหลันอย่างนิ่ง

นี่ไม่ใช่การดิ้นรนเพื่อพ้นผิด แต่คือการ “เปิดช่องให้ศัตรูเปิดเผยพิรุธ”

กลางคืนในศาลาพักกลางสวน

เฟิงอวี้หานเดินเข้ามาเงียบ ๆ

เซียนหลันกำลังรดน้ำต้นชาจากแคว้นอี้เฉิง

เขายืนอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ย

“เจ้ารู้ใช่ไหม ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”

เซียนหลันไม่ตอบตรง

“ข้าแค่รู้ว่า…บางคนเริ่มร้อนใจจนต้องจุดไฟลวงเผาศาลา ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าคนดูแลตำรานั้น เคยเป็นพี่ชายของบ่าวข้าคนหนึ่ง”

เฟิงอวี้หานหลุดยิ้มเล็ก ๆ

“เจ้าไม่ได้เล่นหมาก…เจ้าวางกระดานให้เขาเดินตกเอง”

เซียนหลันยิ้มบาง

“ถ้าข้าชนะเพราะข้าเก่ง…คนจะไม่จำ”

“แต่ถ้าศัตรู ‘แพ้เพราะตัวเอง’ คนจะไม่ลืม”

More Chapters