Cherreads

Chapter 18 - ใต้เงาจันทร์ คือเงาบาดใจ

จันทร์เต็มดวงฉายเงาลงบนศาลาพักใต้ต้นจื่อฮวา

เสียงลมผ่านเงาไม้ แสงเงาสะท้อนบนโต๊ะไม้หยกที่ถูกทิ้งไว้อย่างเรียบง่าย

เจียงซินหลัวนั่งอยู่ลำพัง สายตาจับจ้องไปที่ม้วนจดหมายเก่า

เป็นจดหมายที่เพิ่งถูกส่งจากสายลับแคว้นเจี้ยนหรง

…ข้างในมีภาพร่างของ “แผนการลอบทำลายตำหนักหลวง”

และชื่อที่ถูกเขียนไว้ในบรรทัดล่างสุด…คือ “เซียนหลัน”

“ทำไม…ทุกอย่างถึงโยนมาที่นาง?”

“หรือว่าผู้ที่ส่งมา…เริ่มร้อนรนจนต้องเร่งบีบ?”

เจียงซินหลัวเม้มปาก

ภายในใจสับสน รู้ว่าถ้ายังปล่อยให้ “ข้อมูลจากต้นทาง” นำความคิด

นางก็ไม่มีวันรู้จักความจริงแท้เลย

คืนนั้น

นางแต่งกายด้วยชุดคลุมธรรมดา

เดินทางลัดผ่านทางลับในกำแพงวัง จนมาหยุดที่หน้าศาลากลางสระบัว — ตำหนักรองของรัชทายาท

ประตูศาลาเปิดอยู่

ด้านในมีเพียงแสงตะเกียงสลัว และเสียงคนกำลังดีดพิณเบา ๆ

เมื่อเจียงซินหลัวก้าวเข้าไป

เฟิงอวี้หานเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ข้าไม่คิดว่า…ทูตหญิงแห่งเจี้ยนหรงจะเสี่ยงมาหาข้ายามวิกาล”

“ข้ามาเพื่อฟังคำตอบ”

“ไม่ใช่ในฐานะสายลับ…แต่ในฐานะคนที่อยากแยกเงาออกจากความจริง”

เฟิงอวี้หานมองนางนิ่ง ๆ ก่อนเอ่ย

“ข้าเคยเชื่อว่า ความจริงคือสิ่งที่พิสูจน์ได้ด้วยตราประทับ”

“แต่เมื่อข้าเห็น ‘บางคน’ ถูกเผาโดยไม่มีใครรู้ว่าเธอร้องไห้หรือไม่…ข้าก็ไม่กล้าเชื่ออีก”

เจียงซินหลัวมองเขานิ่ง

ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวเริ่มคลายลง

“ท่านหมายถึง…เซียนหลัน?”

เฟิงอวี้หานไม่ตอบตรง

เขาเพียงวางมือบนสายพิณ แล้วกดท่วงทำนองแผ่วเบา

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเธอไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร…”

“แม้แต่ในวันที่ทุกคนพร้อมชี้ว่าเธอเป็นคนเผาศาลา”

เงาจันทร์เคลื่อนช้า ๆ บนพื้นศาลา

เสียงพิณหยุดลง พร้อมคำพูดที่เบากว่าเสียงลม

“และข้า…ก็เพิ่งรู้ตัวว่า ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้”

“ข้าจับตามองเธอไม่ใช่เพราะสงสัย แต่เพราะกลัว…ว่าจะพลาดอะไรบางอย่างไป”

เจียงซินหลัวนิ่งไป

หญิงสาวผู้แข็งแกร่งตลอดชีวิตไม่เคยรู้ว่าเสียงหัวใจเปลี่ยนแปลงได้เงียบเช่นนี้

“หากวันหนึ่ง…เจ้ารู้ว่าเธออาจตกอยู่ในกับดักที่เจ้ามีส่วนวาง ข้าหวังว่าเจ้าจะเลือก ‘หักไพ่ในมือ’ เพื่อปกป้องเธอมากกว่าชนะเกม”

คืนนั้น

เจียงซินหลัวกลับตำหนัก พร้อมสายตาที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ขณะเดียวกัน เซียนหลันในห้องของตน

ก็เปิดกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ใต้เตียง…หยิบแหวนหยกชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู

“แหวนของแม่…ถูกส่งคืนมาแบบเงียบ ๆ”

“มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่ามันเคยอยู่ที่มือใคร…”

มุมแหวนมีรอยบิ่นเล็กน้อย

แต่สำหรับเซียนหลัน — รอยบิ่นนั้นบอกเธอว่า “ยังมีคนไม่ยอมลืมอดีตของมารดา”

และนั่นคือเบาะแส…ที่นางจะใช้ขุดรากความจริงให้ถึงที่สุด

More Chapters