Cherreads

Chapter 19 - เสียงในเงาเงียบ

แสงเช้าอ่อน ๆ ส่องผ่านกระจกขาวขุ่น

เซียนหลันนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง ข้างมือของนางมีแหวนหยกวงเล็กซึ่งเพิ่งถูกส่งกลับมาเงียบ ๆ ผ่านคนใช้ที่ไม่ระบุชื่อผู้ฝาก

“หยกชิ้นนี้หายไปหลังแม่ถูกกล่าวหา”

“แต่รอยบิ่นมุมล่างนี่…เป็นสิ่งที่ข้าจำได้แม่น”

นางพลิกมันไปมา

ภายในร่องวงแหวนยังมีเศษด้ายแดงเส้นจาง ๆ ที่แทบมองไม่เห็น

นั่นคือวิธีที่พระชายาอี้เฟยเคยใช้ร้อยห้อยไว้กับพัด

“ถ้าแหวนนี้กลับมาได้…ก็แปลว่าคนที่เคยอยู่ข้างแม่ ยังมีชีวิตอยู่”

คืนนั้น นางแอบไปยังหอเก็บตำราหลังเก่า

ที่ซึ่งไม่มีใครใช้มานาน

ใต้กระเบื้องห้องหลังสุดของหอ มีลิ้นชักลับที่นางเคยเห็นในบันทึกของแม่

แกร๊ก…

นางดึงแผ่นไม้ออก และพบกระดาษเก่าเปื้อนฝุ่น

มีลายมือที่บ่งบอกว่า “เขียนรีบเร่ง” และลงชื่อด้วยตัวอักษร ‘เยี่ยน’

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าแผ่ว ๆ ดังขึ้นนอกหอ

เซียนหลันรีบเก็บหลักฐานและดับตะเกียง

นางหลบหลังฉากไม้ ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบ

“เจ้าหญิง…ข้าไม่ได้มาทำร้าย”

“ข้า…เป็นคนส่งแหวนให้ท่าน”

เสียงนั้นคุ้นหู

เมื่อเซียนหลันค่อย ๆ โผล่ออกมา จึงพบว่าเจ้าของเสียงคือ หลิวเหมยหรง — บ่าวคนสนิทของพระชายาอี้เฟยที่หายตัวไปหลังเหตุการณ์เมื่อ 8 ปีก่อน!

ในอีกมุมหนึ่งของวัง

เจียงซินหลัวกำลังเดินสวนกลับจากตำหนักกุ้ยเฟย

ในมือนางมีผ้าซับน้ำชาเก่า ๆ ที่แอบหยิบมาจากห้องพักของบ่าวรับใช้

“หากผ้าผืนนั้นตรงกับชุดในหอเผาเอกสารเมื่อคราวก่อน…”

“ข้าจะรู้ว่า ‘ใคร’ คือคนปลอมหลักฐานใส่ร้ายเซียนหลันจริง ๆ”

คืนนั้น

เจียงซินหลัวไม่ส่งรายงานกลับไปแคว้นเจี้ยนหรง

แต่กลับเขียนจดหมายอีกฉบับ “ถึงใครบางคน” ที่อยู่นอกวัง

เธอลงท้ายจดหมายด้วยนามปลอม และใส่ข้อความว่า

“หากข้อมูลนี้หลุดถึงวังหลังโดยไม่ผ่านข้าอีก ข้าจะถือว่าแคว้นของข้าไม่ได้ต้องการความจริงอีกต่อไป”

นี่คือครั้งแรกที่นาง “วางเงื่อนไข” กลับไปยังผู้บงการ

เพื่อรักษาเส้นทางที่เริ่มอยากจะเชื่อ…ว่าคนที่เคยถูกวางหมากนั้นอาจไม่ได้ผิดเลย

กลางวันถัดมา – ตำหนักรัชทายาท

เฟิงอวี้หานนั่งอ่านรายงานสายลับ

คำหนึ่งที่เขาอ่านซ้ำสองรอบคือชื่อ “หลิวเหมยหรง”

“นางเคยหายไปนานกว่าครึ่งทศวรรษ แต่กลับปรากฏในตำหนักเก่าพร้อมกับแหวนหยก”

“ใครกันแน่…ที่กำลังส่งคนกลับมาให้เธอในตอนนี้?”

เวินอี้เฉินเดินเข้ามาก่อนจะกล่าวเบา ๆ

“ท่านเริ่มรู้สึกบางอย่างกับนางแล้วใช่หรือไม่?”

เฟิงอวี้หานไม่ตอบ

เขาเพียงยกพัดขึ้นปิดริมฝีปาก แล้วกล่าวเสียงเบา

“ข้าไม่เคยยอมใครมองข้ามความเงียบของข้าได้…”

“แต่นาง…กลับมองเห็นความเงียบของข้าเป็นเสียงเรียกให้วางไพ่ตรงหน้า”

ค่ำวันนั้น

เซียนหลันนั่งสนทนากับหลิวเหมยหรงในห้องปิดเสียง

หญิงสูงวัยเล่าว่าเมื่อพระชายาอี้เฟยถูกขังอย่างไม่เป็นธรรม เธอพยายามลอบส่งข้อความ

แต่ถูกบ่าววังหลังบางคนปิดปากและซ่อนตัวเธอไว้ในศาลาพรางตาย

“จนเมื่อไม่นานนี้…มีคนแต่งกายด้วยตราประทับของรัชทายาท มาส่งข้าออกมาเงียบ ๆ พร้อมแหวนหยกวงนี้”

เซียนหลันเบิกตากว้าง

คำตอบไม่ได้อยู่ที่ใคร — แต่เธอเริ่ม “สงสัย” คนที่ไม่น่าต้องช่วยด้วยซ้ำ

“เฟิงอวี้หาน…เจ้าทำสิ่งนี้ไปเพื่อเหตุใดกันแน่”

More Chapters