เธอเคยเป็นผู้หญิงที่วางอนาคตทั้งชีวิตไว้กับเขา คิดถึงบ้านหลังเล็กๆ วันที่มีลูกด้วยกัน คิดถึงความฝันร่วมกันอย่างซื่อสัตย์ จนวันหนึ่งเขาพูดใส่หน้าอย่างเย็นชา ว่าเขาไม่เคยขออะไรพวกนั้นจากเธอเลย
เธอร้องไห้จนหมดน้ำตา อ้อนวอน ขอให้เขาอย่าไป แต่สุดท้ายเขาเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับ
ทุกครั้งที่เห็นคู่รักเดินจับมือ เธอแค่ยืนมอง เหมือนคนไม่มีสิทธิ์จะหวังเรื่องพวกนั้นอีก
เธอใช้ชีวิตอย่างระแวดระวังกับทุกความสัมพันธ์ใหม่ กลัวการฝากหัวใจไว้กับใครอีกครั้ง แต่สุดท้ายชีวิตก็พาเธอมาเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง — ที่ไม่เคยสัญญาว่าจะอยู่ตลอดไป แต่พร้อมจะอยู่ด้วยทุกครั้งที่เธออ่อนแอ
ในวันที่เธอหมดศรัทธากับคำว่ารัก เขาไม่บอกรักแต่จับมือไว้แน่นที่สุด
เธอจึงเลือกจะก้าวไปข้างหน้า ไม่เพราะลืมอดีต แต่เพราะเรียนรู้ว่าคนที่รักเธอจริง ไม่ใช่คนที่สัญญาเป็นพันครั้งว่าไม่ไปไหน แต่เป็นคนที่ยังอยู่ตรงนี้ แม้ในวันที่เธอแย่ที่สุด
บางที...แฟนที่ดี อาจเป็นแฟนใหม่ ที่ไม่หวือหวาแต่ซื่อสัตย์ ที่ไม่โรแมนติกแต่โอบรับความพังทลายของเธอได้ทั้งใจ
เช้านี้ ฉันนั่งเคลียร์งานส่งให้กับลูกค้าช่วงบ่ายวันนี้ บรรยากาศคอนโดเย็นสบายรอบๆๆเดินดูอากาศเหมาะสำหรับไปตลาดชื้อของมาตุนไว้ได้
ฉันเดินออกกำลังรอบๆๆมีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ของสุนัข ทำเอาเกือบเป็นลมหลังจากที่ตลอดสามเดือนกับการใช้ชีวิหลังจากโดนทิ้งมา
มันไม่หวือหวา ไม่มีความรู้สึกอะไร ใครยิ้มมาฉันยิ้มตอบ ใครร้ายมาฉันหนีไป
"ครืด ครืด ครืด..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขนาดฉันนั่งคิดอะไรอยู่เกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้"
"สวัสดีค่ะ หนูนารับสายค่ะ"
"สวัสดีจ้า ป้ารบกวนไหมลูก"
"ไม่ค่ะป้า..ว่าแต่โทรมาหาหนูแบบนี้มีเรื่องด่วนหรือร้ายแรงคะ"
"ด่วนนะใช่จ้า..แต่ไม่ร้ายแรง มีลูกค้าสนใจนิยายของหนูค่ะ เขาอยากมาลงทุนโปรเจคที่บริษัทเรา ท่านประธาน เรียกพบพวกเราจ้า หนูรีบมานะและตรงมาที่ห้องประชุมเลย"
"ค่ะ หนูขอเวลา10นาทีถึงแน่นอนค่ะ"
"จ้า..งั้นแค่นี้ก่อน เจอกันนะหนู"
"ค่ะป้าลำดวน สวัสดีค่ะสุดสวย"